Масонството, како древен братски ред со длабоки духовни, морални и симболички темели, отсекогаш ја поставувало целта на човечката еволуција во еден повисок морален и етички ред. Но, во своето траење низ вековите и во својата природа да привлекува луѓе од различни слоеви и амбиции, масонството често се соочува со една тивка, но опасна пречка: суетата.

Суетата, по својата суштина, е стремежот кон надворешно признавање, кон слава, кон изгледот наместо суштината. Таа е гордоста што не произлегува од искрено постигнување, туку од потребата да се биде виден, пофален, препознаен. За масонот, ова е опасен пат, бидејќи вистинската природа на масонството се темели на тишината, на скромноста, на внатрешното усовршување и на несебичната служба.

Масонството учи дека величината на човекот не се мери според неговата положба, титула или признание, туку според неговата внатрешна борба со себеси, неговата способност да го победи сопственото его и неговата подготвеност да му служи на човештвото. Суетата, во овој контекст, е непријателот кој го искривува патот, кој ги замаглува очите и го спречува умот да ја препознае вистинската светлина.

Во масонските обреди и симболи, често се среќаваат алатки како чеканот, либелата и шестарот – алатки што имаат и практична и духовна симболика. Тие потсетуваат дека масонот треба постојано да се обликува себеси, да се усогласи со моралниот закон и да биде мерен не според човечки критериуми, туку според духовните. Суетата, напротив, нуди изобличена слика за себе, и не дозволува вистински развој. Таа гради привид, а не карактер.

Во денешното време, кога светот е преокупиран со слики, брендирање, социјални медиуми и моментално одобрување, ризикот од суетна деформација на масонството е уште поголем. Кога некој влегува во редот за престиж, за елитен статус или за прикриена моќ, тој веќе го напушта вистинскиот пат. Масонството не е место каде егото се храни, туку каде се укротува.

Сепак, важно е да се напомене дека секој масон се соочува со суетата. Тоа не е непознат непријател, туку дел од човековата природа кој бара постојан надзор и работа. Затоа, масонството не го осудува искушението, туку го охрабрува трудот. Вистинскиот брат не е оној кој никогаш не згрешил, туку оној кој постојано се стреми да стане подобар, почесен, поискрено скромен.

На крајот, масонството и суетата се како две спротивставени сили: едната бара внатрешна светлина, другата надворешен сјај. Иако можат да се сретнат во еден човек, неговата вистинска вредност ќе се одреди од тоа која сила ќе надвладее.